„Mężna namiętność równości”
Zewsząd słychać głosy, że trzeba podwyższyć podatki, by zmniejszyć nierówności. Pod koniec lat siedemdziesiątych – pisze Milton Friedman – przyjmowano, że granicę ubóstwa dla czteroosobowej amerykańskiej rodziny żyjącej w mieście stanowi roczny dochód w wysokości siedmiu tysięcy dolarów. Poniżej tej granicy znajdowało się wówczas około dwudziestu pięciu milionów osób, mimo że łączne wydatki państwa na pomoc społeczną kształtowały się na poziomie prawie dziewięćdziesięciu miliardów dolarów rocznie. Teoretycznie oznaczało to trzy i pół tysiąca dolarów na każdą osobę żyjącą poniżej progu ubóstwa, a więc czternaście tysięcy dolarów na czteroosobową rodzinę, czyli dwukrotnie więcej od poziomu ubóstwa. Dlaczego zatem zjawisko to nie zostało całkowicie wyeliminowane? „Gdyby wszystkie te środki szły do biednych, biednych by już nie było” – konkludował Friedman.
