Mam dysonans poznawczy. Może na wykładach z epistemologii zbytnio nie uważałem, a raczej rozpraszały mnie studentki. Jak oglądam partryjno-rządową telewizję, zwana dla niepoznaki publiczną, to widzę mój kraj mlekiem i miodem płynący, kraj cudu gospodarczego, wzór do naśladowania przez pogrążającą się w zapaści Unię Europejską. Ale gdy trafiam na „Raport o biedzie” przygotowanym przez „Szlachetną Paczkę”, to nic już nie rozumiem, o co chodzi w tej idei Polski solidarnej vs Polska liberalna, który to podział narzucił sprytnie i jakoś tam skutecznie Jarosław Kaczyński.
Ponad 2 milionów Polaków żyje w skrajnym ubóstwie, prawie pół miliona to dzieci. Prawie 30 procent rodzin w Polsce nie stać nawet na tygodniowe wakacje a 17 procentom Polaków brakuje pieniędzy na lekarza specjalistę lub dentystę – te dane podaje Szlachetna Paczka. Opatruje to przykładami:
- Pan Damian ma 51 lat. Od kilku lat mieszka samotnie w jednopokojowym mieszkaniu socjalnym. Utrzymuje się z zasiłku stałego z OPS-u, który wynosi 608 zł. Po odliczeniu kosztów, na życia pozostaje mu 153 zł. Co miesiąc wybiera czy kupić żywność, czy leki, które przynoszą mu ulgę.
- Zuzia ma 8 lat i czwórkę rodzeństwa. Jej tata pracował w firmie budowlanej, a mama zajmowała się wychowywaniem dzieci. U pani Katarzyny zdiagnozowano guza mózgu. Pan Marek musiał zrezygnować z pracy. Rodzina utrzymuje się z zasiłku rodzinnego – ok. 1000 zł oraz 500 plus na czwórkę dzieci. Po odliczeniu kosztów leczenia oraz utrzymania mieszkania w rodzinie zostaje na życie 229 zł na osobę.
Nie. Nie zostałem socjalistą, chociaż z wiekiem mój młodzieńczy liberalizm w wersji dogmatycznej trochę rdzewieje. Teraz słowa Donalda Tuska, które mnie kiedyś obruszyły, a dziś przyjmuję z pokorą i ze zrozumieniem. Oto one: Dzisiaj mogę z pełnym oddechem powiedzieć, że ta lekcja Leszka Kołakowskiego, jak stać się liberalno- konserwatywnym socjalistą, mnie się wypełniła w stu procentach.
Podążając tym tropem kilka rzeczy sprawdziłem. Jest faktem, że za rządów PiS, nastąpił spadek zasięgu ubóstwa. Według raportu GUS, który bada kilka parametrów, to spadek rzędu 1-4 punktów procentowych. Jest oczywistą oczywistością, iż to skutek niespotykanych wcześniej transferów socjalnych z 500 plus na czele dla każdego, niezależnie od jego sytuacji materialnej, bez żadnego progu dochodowego. Może to ma jakiś sens, a już na pewno ma dla obdarowanych.
Ale już dalej będzie tylko krytyka. I to konkretna i bolesna. Panie i panowie z PiS, na tych naradach na Nowogrodzkiej zajmijcie się ważną sprawą. Skoro już jesteście lewicą, dla niepoznaki zwaną prawicą, to zrewidujcie bliski wam termin: sprawiedliwość społeczna. Państwo opiekuńcze to nie kupowanie wyborców, co uprawiacie skutecznie. To pomoc ludziom wykluczonym, nie z własnej winy. To do nich mają trafiać pieniądze bądź dobra materialne. A nie do rodzin milionerów, czy seniorów z rezydencjami na Lazurowym Wybrzeżu.
Większość Polaków (61%) uważa, że rozszerzenie programu „500 plus” na każde dziecko jest niesprawiedliwe w sytuacji, gdy brakuje pieniędzy na podwyżki dla nauczycieli i podniesienie świadczeń osobom niepełnosprawnym – wynika z badań panelu Ariadna. Ale widać, że rządzącym trudno zrozumieć, czym różni się państwo opiekuńcze od patologicznego państwa nadopiekuńczego. Państwa, gdzie rozdaje się pieniądze wszystkim jak leci, by wygrywać kolejne wybory, a pan Damian i mała Zuzia nie mają za co żyć. Choć w telewizji naziemnej, na kablówkę nie mają przecież pieniędzy słyszą, że Polska to gospodarcze i socjalne mocarstwo.
Przypomnijmy, na 500 plus idzie 41 miliardów, na trzynastą emeryturę 11 miliardów. Wprowadzając kryterium dochodowe można to łącznie ograniczyć pewnie do 20 miliardów. Zaoszczędzone środki niech trafią do prawdziwie potrzebujących. Jak tego nie kumacie, Adrian Zandberg wam to wytłumaczy.
