Sformułowanie „Stany Zjednoczone Europy” przestało być zaledwie bon motem popularnym wśród zwolenników zacieśniania europejskiej integracji. W niniejszej pracy wykazujemy, że przyjęta w lipcu 2020 r. perspektywa finansowa Unii Europejskiej na lata 2021–2027 to w istocie narzędzie służące realnej federalizacji Wspólnoty. Wprowadzono w niej mechanizmy uzależniające wypłatę środków europejskich od przyjęcia definiowanych na szczeblu europejskim celów politycznych, takich jak praworządność czy neutralność klimatyczna. Ograniczono jednocześnie członkom UE swobodę dysponowania tymi środkami. Fundusze europejskie stają się w ten sposób użytecznym narzędziem realizacji polityki zmierzającej do federalizacji UE w zakresie fiskalnym i finansowym (pobór podatków federalnych, harmonizacja podatkowa, wspólne zaciąganie długów), polityki klimatycznej (zielona transformacja) oraz polityki socjalnej (m.in. europejska płaca minimalna). Działanie te mogą prowadzić do obniżenia konkurencyjności gospodarek takich, jak Polska. Postulujemy krytyczną analizę kierunku, jaki przyjmuje federalizacja UE oraz prezentujemy praktyczne rekomendacje dotyczące polityki Polski w omawianej kwestii. Ponadto zwracamy uwagę na konieczność zwiększenia udziału mechanizmów demokratycznych w przyjmowaniu daleko idących zmian ustrojowych w ramach Unii.
