Historia uczy nas, że nagłe i tajemnicze spotkania na szczycie potrafią zmienić dzieje świata. O rezultatach dowiadujemy się po lata i z naszej historii wiemy, że zwykle za późno. Jak na razie szczyt w Helsinkach przynosi same obawy. To pierwsze od Drugiej Wojny Światowej spotkanie tej rangi, gdzie żadna ze stron nie sporządzała notatek, a potem obaj prezydenci oferowali dziennikarzom zdawkowe ogólniki. Jeżeli na spotkaniu pojawiły się jakieś konkrety, to z bliżej niejasnych powodów świat na razie ich nie pozna.
Jedyne co można niemal wprost wyczytać z konferencji prezydentów to przyszłość Nord Stream 2. Ta zdaje się być przesądzona. Rurociąg powstanie wbrew ostrej tyradzie prezydenta Trumpa, kilka dni wcześniej w Brukseli na NATOowskim śniadaniu. W Helsinkach prezydent Stanów Zjednoczonych oświadczył – „skoro Merkel tak zdecydowała to powstanie” i dalej „będziemy z tym gazociągiem konkurować”.
Co się stało w Helsinkach, że nie ma już mowy o sankcjach dla państw wspierających budowę gazociągu? Co się stało z twierdzeniem – „To jest bardzo złe dla NATO”? Co się stało z twierdzeniem – „Niemcy są totalnie kontrolowani przez Rosję”? Jak rzadko kiedy u Trumpa, przenikliwy opis rosyjskiego ekspansjonizmu i europejskiej naiwności, nagle ustąpił prostej konstatacji – „będziemy konkurować z tym rurociągiem”. A ze strony Putina – „zapewnimy przepływ gazu przez Ukrainę i po tym cała litania warunków…”.
Z szacunku dla naszych czytelników nie będę tu wyłuszczał jak liche są obietnice rosyjskiego prezydenta i jak niewiele wniesie do bezpieczeństwa Europy amerykańska oferta gazowa. Tylko eksport na masową skale miał szanse zapewnić konkurencyjną cenę z rosyjskimi dostawami. Ameryka obejdzie się bez europejskiego rynku mając znacznie lepsze warunki na zbyt swojej ropy i gazu. Niedopowiedziane, fatalne porozumienie w sprawie Nord Stream 2 to aż i tylko jedno porozumienie. Pytanie czy nie jest zaledwie częścią większej całości. Całości z której na wszelki wypadek nie robiono notatek.
